XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Honi ez zioan kezka haundirik Joshe Mielek.
Baina... behia... hori serioa zuan.
Orduan, zer egin behar zian bada?
Dorrera igo eta hasi dinbi, danba! dinbi, danba! su-deika.
Ez zian besterik...
Hautatu gabe, ikus ditzagun
Garaia 1726. urtea da, eta arrunt ikusgarriak dira.
Protagonista, Domingo de Labraza da, Bargotan sortua.
Honek
Gaiztakeria hau
Hainbesterakoa izanik,
José Muro, Rincón de Soto herrikoa, zuen Domingoren lagunak izena.
Alferrik suertatu zitzaion lehor-arrantzaleari itsasaingira hartzearen helburua gastronomikoa ez zela erratea, bere asmoa Compañia Kolegioko Natur Zientziak Mintegiari ematea zela baizik.
Hiriak bere erabaki gogorra eta zilegikoa mantendu zuen zalantzarik gabe; eta Domingo izeneko hark bereari eutsi zionez, Arribillaga lizentziatuak, Burgoko agintaria, erantzun zion erabakior Publio Ovidio Nason bizi zela erabiltzen zen hizkeraz:
-
Hau da, gutti goiti beheiti zera:
Edo eros dezala, erreumaren beldurrez badago... Bai erranahitsua, lizentziatuaren erantzuna.
Eta agindu hauek egokiak zaizkio hari honi